مقایسه دو برنامه تمرین ثباتی و روش پیلاتس بر توان بخشی بیماران مبتلا به کمر درد مزمن غیراختصاصی

مقدمه و هدف: کمر درد ازجمله اختلال هایی محسوب می شود که فرد ممکن است دست کم، یک مرتبه آن را تجربه کند که باعث اختلال عملکرد می شود. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر تمرین های ثباتی و پیلاتس بر بیماران مبتلا به کمر درد مزمن بود. مواد و روش ها: تعداد 23 بیمار مبتلا به کمر درد مزمن غیراختصاصی به صورت هدفمند و دردسترس برگزیده شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تمرین های ثباتی (12 نفر) و تمرین های پیلاتس (11 نفر) تقسیم شدند و تمرین های خود را در شش هفته به پایان رساندند. از آزمون سنجش بصری شدت درد، آزمون اصلاح شده شوبر و پرسش نامه oswestry disability index به منظور ارزیابی شدت درد، دامنه حرکتی فلکشن فقرات کمری و سطح عملکرد استفاده شد. نرم افزار spss20 با آزمون آماری t مستقل و t وابسته در سطح معنی داری 5 درصد برای تجزیه وتحلیل یافته ها به کارگرفته شدند. نتایج: دامنه حرکتی فلکشن ستون فقرات کمری، شدت درد و سطح عملکرد آزمودنی های هر دو گروه پیش و پس از اعمال مداخله، به طور معنی داری (001/0p<) بهبودیافت. میانگین تغییرهای دامنه حرکتی و سطح عملکرد میان دو گروه تحت درمان، تفاوتی معنادار نداشت (05/0p>)، اگرچه شدت درد در گروه تمرین های پیلاتس در مقایسه با تمرین های ثباتی با کاهشی معنی دار (05/0p<) مواجه شد. نتیجه گیری: از روش پیلاتس می توان در کنار تمرین های معمول توان بخشی برای تسکین درد، افزایش دامنه حرکتی و بهبود عملکرد بیماران مبتلا به کمر درد بهره جست.